De trilogie van de Canadese kunstenaar Jeremy Shaw die in Berlijn woont en werkt, verbeeldt subversieve subculturen op drie verschillende momenten in de toekomst.

Quickeners (2014), speelt zich 500 jaar in de toekomst af en vertelt het verhaal van het Human Atavism Syndrome (HAS). De mysterieuze aandoening besmet een klein deel van de onsterfelijke bevolking en zorgt ervoor dat ze, net zoals hun menselijke voorouders, de drang voelen om te bidden, te zingen, te dansen, slangenrituelen uit te voeren en extase te zoeken.

Liminals (2017) speelt zich drie generaties in de toekomst af en is een hoofdstuk uit een documentaire over gemarginaliseerde samenlevingen. Wanneer wordt ontdekt dat “geloof” – een archaïsch en opgegeven concept – ongemerkt was geëvolueerd tot een biologisch noodzakelijke vereiste voor het overleven van de mensheid, breidt een clandestiene en radicale groepering de hersenen van hun leden uit met machine-DNA. Via vergeten catharsis-rituelen hopen ze toegang te krijgen tot The Liminal – een speculatieve paraspace tussen fysiek en digitaal in. Daar, zo voorspellen ze, zal de mensheid overgaan tot een nieuwe fase van evolutie.

I Can See Forever (2018), speelt zich 40 jaar in de toekomst af en is een TV-documentaire over de enige overlevende van een mislukt experiment van de regering om een synthese van mens en machine te creëren. Geboren met 8.7% machine-DNA maar niet geïnteresseerd in alle VR-toestanden van die tijd, wil de 27-jarige overlevende zijn leven wijden aan dansen. Het is enkel tijdens zijn unieke virtuose bezigheden dat hij in een staat kan komen van volledige digitale harmonie én lichamelijke aanwezigheid.

Deel van NORMAL SCHNORMAL, een multidisciplinair programma over normaliteit en andere variaties.