We hadden eerst nogal onhandig verklaard dat there were not enough thoughts. Later kwamen we tot de vaststelling dat het niet zozeer de gedachten waren die leken te ontbreken. Het is het gebrek aan tijd, ruimte en zorg om voldoende aandacht aan onze gedachten te kunnen schenken. Het is de tijd, de ruimte en de zorg om alle indrukken en informatie in gedachten te kunnen gieten en om die gedachten te kunnen delen.
We zetten onszelf continu onder druk om een mening klaar te hebben nog voor we een gedachte hebben gevormd. Omdat alles zo verschrikkelijk snel gaat. Omdat we zeker niet achterop willen hinken. Omdat we competitief moeten blijven. Omdat het nu eenmaal zo hoort. Omdat alleen the fittest survive…

Wij pleiten voor een stretching the moment, volgens ieders tijd en ruimte. Wij pleiten voor het in overweging nemen van het moment, om erin te wonen en in te investeren.

Met dit doel voor ogen zijn er vier avonden samengesteld met een selectie van werken die de tijd en de ruimte om zich heen mobiliseren. Sommige gebruiken fictie om een nieuwe realiteit te construeren of spiegelen onze onbewuste conditionering. Andere dagen het gezag van de taal uit en vragen zich af of het bevestigen van een ding voldoende is om dit ding te laten bestaan. Allemaal bevragen ze de notie van de ‘toeschouwer’ met een karakteristieke directheid. Tegelijkertijd blijven ze sterk verbonden met het publiek via ‘intieme statements’ en ‘sterk universele gedachten’.