Met behulp van digitale technologieën functioneren Coopers personages tegelijkertijd als objecten en als infrastructuur. Ze worden ingezet als voorbodes van verandering: de fictieve transitionele lichamen zijn een soort wapens waarmee Cooper moderne vormen van uitbuiting blootlegt en verwerpt. Deze computergegenereerde figuren, die het vermogen hebben om beelden in zich op te nemen en weer te geven, worden neergezet als hulpmiddelen waarmee we ons begrip van de invloed van het kapitalisme op het lichaam kunnen onderzoeken.

In Coopers films, beelden en installaties wordt het lichaam ambivalent gepresenteerd, als communicator èn locatie van het conflict. Hoewel ze onlosmakelijk verbonden zijn met de methodologieën van de digitale beeldproductie, herinnert Cooper ons steevast aan het vleselijke potentieel van de door haar gecreëerde lichamen. Coopers werk is deels gebaseerd op het biologische idee van inoculatie, het infecteren van een gastheer met een virus om antilichamen op te wekken die het kunnen vernietigen. Haar volmaakte, gewonde en aftakelende lichamelijke symbolen produceren zichzelf, in een eindeloze herhaling - een cyclus van totstandkoming en verwoesting, van latente krachten en verborgen potentie.