Eén van de meest gegoogelde vragen is ‘How to be normal?’. We willen allemaal zo normaal mogelijk zijn, maar hoe definieer je dat? Psychologische handboeken brengen de afwijkingen in kaart, maar over de norm blijven ze vaag.

Vaak heeft onze drang om normaal te zijn niets te maken met wat zich echt aan onze binnenkant afspeelt, maar met ons verlangen naar sociale inclusie. We willen erbij horen, deel uitmaken van het geheel, geaccepteerd worden. Genormeerd worden geeft ons rust, laat ons in de pas lopen. Bij voorkeur in een vierkant.

In zijn voorstelling onderzoekt meester-bricoleur Louis Vanhaverbeke de grenzen van de normaliteit. Die zijn even figuurlijk als letterlijk. We bouwen isoleercellen, gevangenissen en scholen om het normale te begrenzen en onszelf van de ander te kunnen onderscheiden. Maar in welke mate vormt dit capsulaire denken een bedreiging voor onze vrijheid en persoonlijkheid? Wat scheidt de veilige ruimte van de potentieel gevaarlijke ruimte? Wie bepaalt wat binnen of buiten de muren thuis hoort?

Louis stouwt de scène vol met Herashekkens, opslagdozen en een plonkast. Hij bouwt, boort en stapelt, terwijl hij muzikaal probeert uit te kienen wat hem dwars zit. Aan de hand van zijn DIY-constructies verruimtelijkt hij zijn binnenwereld, opent hij deuren waar er voorheen alleen grenzen waren, vensters waar je tot voor kort alleen spiegels zag.