Nora Chipaumire is als kind haar vader verloren en werd vervolgens door vrouwen opgevoed. In Portrait of myself as my father bedenkt ze een beeld van haar vader: een idealistische/idealiserende en utopische (re)constructie die plaatsvindt binnen een boxring. Ze dient haar vader alle eigenschappen toe waarvan ze vermoedt dat die een zwarte man toebehoren. “I wanted the most masculine physical language possible, language of male spaces—or arena—in which black men dominate.”

In Portrait of myself as my father viert én bekritiseert Chipaumire mannelijke aanwezigheid en representatie. De dansers in de boxring balanceren tussen gevecht en spel, gebruiken stereotype karakteristieken van zwarte mannelijkheid en laten een man zien die tegelijkertijd alle mannen belichaamt.

De choreografe en danseres bekijkt de Afrikaanse man door de lens van culturele tradities,  traditie versus moderniteit, kolonialisme, Christendom en een bevrijdingsstrijd. Nauwgezet ontrafelt ze hoe deze thema’s Afrikaanse families en de samenleving beïnvloeden.

Portrait of myself as my father wordt opgevoerd door de in Zimbabwe geboren Chipaumire, de Senegalese danser Kaolack en de Jamaicaanse danser Shamar Watt.