In 2015 meldde Valeria Luiselli zich vrijwillig als tolk: ze vertaalde voor jonge vluchtelingen uit Mexico bij hun aankomst in de VS. Uit deze ervaring groeide een boos, broos en geëngageerd essay in veertig vragen (de veertig vragen die ze aan de vluchtelingen moest stellen): Vertel me het einde. Dit essay uit 2017 werd bekroond met de American Book Award.

Twee jaar later schreef Luiselli zowat de tegenhanger van Vertel me het einde. Waar het essay focust op de migratie van zuid naar noord, beschrijft Luiselli in Archief van verloren kinderen de reis van een Mexicaans-Amerikaans gezin van New York naar Arizona, op zoek naar oude verhalen, vergeten geruchten en de laatste geluiden van de Apachen.

Archief van verloren kinderen is allerminst een vrijblijvende road novel. Terwijl het gezin naar het zuiden reist, trekken tienduizenden kinderen zonder ouders vanuit Centraal-Amerika naar de grens van de VS, hopend op een beter leven. Wanneer de kinderen van het gezin verdwijnen, komen de twee verhaallijnen akelig dicht bij elkaar.

De Mexicaanse Valeria Luiselli (1983) krijgt internationaal veel lof voor haar werk. Ze publiceerde onder andere in New York Times en heeft acht boeken op haar naam staan. Migratie en het migratiebeleid van de Verenigde Staten zijn belangrijke thema’s in haar werk.