Tijdens Mallemunt 1977 – de dag dat Bonnie Raitt er ’s avonds zal optreden – komt een nieuwe gewetensbezwaarde de Beursploeg vervoegen: Dirk Vercruysse. Germanist van opleiding, uitbundig mens van nature. Dirk helpt mee met redactie- en promotiewerk, met duizend en een dingen, een tonisch en komisch talent, hij jaagt good vibrations door het huis.
Wanneer twee jaar later Lieven Van den Broeck de Beurs verlaat, fluister ik hem in zich kandidaat te stellen voor de job: zijn burgerdienst loopt ten einde, hij heeft twee jaar lang de Beurs van binnenuit meegemaakt en geholpen bij de realisatie van het programma, heeft smaak op muzikaal en ander gebied, spreekt Engels als de besten, wordt door de collega’s op handen gedragen, komaan, maat! Na enig aarzelen zegt hij ja, iedereen blij!
Van 1979 tot 1986 is Dirk artistiek leider. Hij zorgt voor een goed uitgebalanceerd en aanstekelijk programma. De Beurs swingt als een café des arts, Dirk is de perfecte cafébaas. Het seizoen 1979-1980 presenteren we onder het motto Nieuw Variété voor de komende IJstijd – en dat zegt nog altijd precies waar de Beurs toen voor stond. Eind 81, begin 82 vertrekt Dirk met vrienden naar Oostenrijk voor een korte wintervakantie. In de auto tussen Brussel en Leuven voelt hij zich onwel, raakt niet meer uit zijn woorden, ze nemen de afslag Leuven, richting ziekenhuis, waar een hersentumor wordt vastgesteld. Ik bezoek hem daar, later op de dag, samen met Bernard Van Eeghem. Zullen we janken? Nee, Dirk brengt óns aan het lachen. Humor is goed voor de condition humaine.
Na de operatie is Dirk een jaar lang buiten strijd, ik neem zijn werk over, we overleggen over alles en nog wat. Wanneer hij de wapens terug opneemt, werken we meer dan ooit samen. Één keer staan we als het duo Non Ferro op de scène van de hoofdstedelijke jazzclub Le Travers, met een korte performance: ik mompel onverstaanbaar mijn gedichten, een op vijf minuten ingestelde timer in de hand; Dirk, in voetbaltenue, hakken tegen elkaar, rug naar het publiek, overschreeuwt mij in het Duits met teksten van een of andere Germaanse filosoof; ons Franstalig publiek is zeer onder de indruk, de timer gaat af, klaar. Van een blitzcarrière gesproken!
Dirk had een hekel aan faux sérieux en dat wordt best getypeerd met enkele kleinoden die hij programmeerde: het briljante rockcabaret van de Engelse close-harmonygroep Harvey and the Wallbangers en van hun Australische antipoden Busby Berkeleys, de tongue-in-cheek- countryzanger Hank Wangford, de militant socialistische rocker Billy Bragg, de rootsrockers Los Lobos, etc. Dirks programma was een beetje als de muziek van de Engelse componist Simon Jeffes en diens Penguin Café Orchestra: een subtiele, persoonlijke en intelligente mix van folk, rock, etnische muziek, klassiek, avant-garde,... dat alles doortrokken van een vleugje humor. Niks dogmatisch of zwaartillend. Het heeft Dirk een paar jaar en ettelijke telefoons gekost voor hij het Penguin Café Orchestra op de affiche kreeg. We hebben ze gepresenteerd in de Beurs en tijdens het nachtprogramma van Mallemunt in de AB. Dank u, Dirk!
Na de zomer van 1989 moest Dirk opnieuw afhaken. Op 30 januari 1991 overleed hij. Hij was
- Van die 38 jaren bracht hij er negen door met vechten tegen de ziekte die hem zou vellen. Hij heeft er prachtige jaren van gemaakt.
O brother, where art thou? – (jw)