Hoelang was ik bij jullie kind aan huis? Twintig jaar? Van halfweg jaren zeventig tot ergens in de jaren negentig, zoiets. Een memorabele stap in een wereld van creatieve vrijbuiters waar de verbeelding aan de macht bleef, het podium op zijn kop en het publiek op het verkeerde been werden gezet. Ik was heel graag dat kritische publiek.

Hoeveel uren radio-interviews met de beeldenstormers, denkers en bedenkers van vernieuwing in de podium- en andere kunsten, op zoek naar verborgen betekenissen, ongekende schoonheden en verhalen waarover het net niet ging. Zij leerden me kijken en luisteren, echt kijken en echt luisteren en doordenken, denk ik. Hoe vaak was ik als recensent het noorden kwijt in dat artistieke broeinest van jullie. Hoe vaak ging ik gelukkig naar huis na verbluffende danscreaties zoals Fase van Anne Teresa De Keersmaeker, die productie vergeet ik nooit. Hoeveel nachten discussie met collega’s, Wim Van Gansbeke op kop, aan jullie toog na de premières. De Beursschouwburg, dat was jarenlang mijn happening. In al jullie fluweelrode zetels heb ik gezeten en van overal op het balkon of op de eerste rij kwam er geluid uit het behang. Een kakofonie van stemmen van Moeke en de Dwaas en Jan en De Hamletmachine en de Tijger en andere verhalen. Vernieuwende kinderradio maken met Jozef van den Berg, dat deed je in de Beursschouwburg, dat unieke Brusselse cultuurhuis, een onvergetelijk baken in mijn radio- en persoonlijk leven.

En nu zijn jullie vijftig, eindelijk Abraham gezien. Proficiat! En doe de groeten aan Dirk V. en Johan W. en Hugo V. en Oda V. en Lieve V.B. en Rudy D. en co. Madeleine Sergooris, Radio 2 – Omroep Brabant