Samen met danser Élie Autin kruipt caner in het lichaam van een Moira die klaagliederen zingt om de familie troost en afleiding te bieden bij een sterfgeval. Hen zoemt in op de dienstensector, emotionele arbeid, migrantenarbeid en performatief werk en integreert eigen ervaringen als Duits-Turkse persoon en herinneringen aan het afscheidsritueel van hun grootmoeder.

Hoe verhoudt deze emotionele arbeid zich met theater en de podiumkunsten? Hoe creëren we ruimtes voor rouw, en wie rouwt om wat? In de black box van het theater bevragen Caner en Élie de traditionele ruimtelijke hiërarchieën in relatie tot het publiek.

Rouw wordt hier gezien als een gezamenlijke transformatie, waarbij iedereen als actieve getuige betrokken is en de uitkomst open blijft.

over

caner teker is een survivor, ondersteuner en choreograaf. Hun performances verkennen thema's als parasitisme, transformatie en de creatie van autobiografische werelden. Door het manipuleren van ruimte, tijd en het lichaam, creëert hen beelden over persoonlijke ervaringen die verder gaan dan queerness en post-migrantenidentiteit.

https://www.instagram.com/canerteker__/