In de versie van 1982 voeren acht performers non-stop dagdagelijkse handelingen uit. Acht uur lang, de duur van een normale werkdag. Er zijn geen verhalen of personages, enkel situaties. Roken, rondtollen, zich aan- en uitkleden, ter plaatse lopen. Daarbij citeren de performers luidkeels namen uit de kunstgeschiedenis of beschrijven een dag in sleutelwoorden en halve zinnen. De uitputting nabij, laten zij iets van zichzelf zien. De realiteit krijgt aldus een plaats op de scène, waar normaal de fictie heerst. Tussen het rood, goud en fluweel van het theater, deze mooie droommachine, legt Fabre de lont. De explosie is mijlenver hoorbaar.

Fabre is ervan overtuigd dat dit historisch oeuvre ook vandaag nog een waarachtige en subversieve kracht uitdraagt. Met dit re-enactment gaat de theaterkunstenaar de confrontatie aan met een nieuw publiek van een nieuwe tijd. Ben jij dat nieuwe publiek?