Joachim Badenhorst is één van de boeiendste muzikanten uit de Belgische jazz- en improvisatiewereld. Na zijn bewierookte eerste soloplaat The Jungle He Told Me bracht hij net een prachtige nieuwe soloplaat FOREST//MORI uit. Ter gelegenheid van deze avond, die de naam To the Distant Observer draagt, zal Badenhorst in dialoog treden met een reeks films samengesteld door Zéro de conduite, films die de kracht en de fragiliteit, het geweld en de tederheid van de blik centraal stellen.

In 2013 richtten de documentaire filmmakers Elias Grootaers, Olivia Rochette en Gerard-Jan Claes het productie- en distributieplatform Zéro de conduite op. De naam is een verwijzing naar Jean Vigo’s gelijknamige film uit 1933, een lyrische ode aan jeugdige rebellie.

Film (Samuel Beckett/Alan Schneider, 1965)

The greatest Irish film ever made! - Gilles Deleuze

De enige film van Samuel Beckett en de laatste film met Buster Keaton. De kerngedachte van de film is “esse est percipi’ (“zijn is waargenomen worden”) van de 18de-eeuwse filosoof George Berkeley. Beckett zei zelf: Het is een film over het waarnemende oog, over het waargenomene en de waarnemer – twee aspecten van dezelfde man. De waarnemer verlangt vurig om waar te nemen en de waargenomene probeert zich wanhopig te verbergen. Dan, aan het eind, wint een van de twee.

Screen Tests (Andy Warhol, 1963-1964)

Screen Tests is een serie stille filmportretten van Factory-habitués. Onafgebroken 16mm-spoelen die vertraagd en integraal worden afgespeeld. De camera staart onverbloemd en tegelijk verleidelijk naar de geportretteerden en als in een droom staren zij terug. Films over de fragiliteit van het kijken en bekeken worden, over de kracht van de camera die nooit ophoudt te kijken, die zich nooit verveelt en haar blik nooit afwendt, over sterfelijkheid, vergankelijkheid en het banale en tegelijk mystieke van het menselijk gelaat.

New York, N.Y. (Raymond Depardon, 1986)

Hoe benader je een kolossaal onderwerp zoals New York City als documentairemaker?

I would seek cover amidst the throngs of people in the busy streets of these big metropolises. For a few hours, a few days, I was an inhabitant, a special kind of local. I remained a foreigner, but I was adopted and protected by the crowd. I have always liked being invisible, disappearing as soon as I’m noticed and slipping unobserved from one street to the next without trying to hide. I remained a tourist a little off the beaten track, full of curiosity, but always an amateur. - Uit Depardon’s essay The Picture Thief

À propos de Nice (Jean Vigo, 1930)

Jean Vigo’s debuutfilm, gefilmd door Boris Kaufman. Men zou deze film een stadssymfonie kunnen noemen, maar À propos de Nice weigert een modernistische viering van de stad te zijn. Vigo en Kaufman brengen de gangbare tekens en stijlfiguren van de stadssymfonie samen – beweging, machinerie, werk, sport en vrije tijd – enkel om ze te doorprikken of te ontkennen.

Het doel van de sociale documentaire zal bereikt worden als men er in slaagt om de verborgen reden van een geste te onthullen, om de innerlijke schoonheid of zijn karikatuur los te weken van een willekeurig en banaal persoon, als men er in slaagt om de geest van collectiviteit aan het licht te brengen doorheen een van haar louter fysieke manifestaties. En dat, met zo’n kracht, dat de wereld, die we voorheen onverschillig voorbijschreden, zich voortaan aan ons zal presenteren ondanks zichzelf, voorbij zijn uiterlijke verschijningen. Deze sociale documentaire zal onze ogen moeten opentrekken.
Uit Vigo’s uiteenzetting Op weg naar een sociale cinema, ter gelegenheid van de tweede vertoning van À propos de Nice