Sinds enkele jaren programmeert Beursschouwburg samen met Offscreen tijdens de junimaand films op het dakterras. Een nieuw genre is geboren: dakterrasfilms! Met een retrospectieve insteek selecteren we de beste films en documentaires van de recente muziekgeschiedenis, elk jaar een nieuw decennium. We begonnen bij de sixties en dit jaar zijn we aan het laatste decennium muziekfilms toe, de jaren 2000.
De 00’s - ook wel Ohs of nillies of noughties genoemd - is het decennium waar de geglobaliseerde wereld onze achtertuin werd. Het was het decennium van 9/11, dat ons opzadelde met een voortdurende War on Terror, en de gevolgen van de bankencrisis van 2008 die een stevige domper zette op het blinde geloof in groei. Wat wel bleef stijgen, was de temperatuur op aarde en de omvang van het wereldwijde web. Een tsunami aan informatie kwam binnen handbereik en ook muziek drong door in elk aspect van het leven, terwijl de muziekindustrie – geconfronteerd met een technologische omwenteling - zelf bijna op apegapen lag. Het voelde alsof er geen middelpunt van popgravitatie was, alsof alles naar een steeds groeiende marge migreerde, waar elke smaak op zijn wenken werd bediend.
Men zou kunnen argumenteren dat de grootste tendensen in de muziek van de 00’s geen individuele artiesten of spannende nieuwe genres waren, maar illegale downloads van MP3’s, de uitvinding van de iPod en iTunes, het gratis video en muziek delen van YouTube, MySpace en Spotify en de democratisering van de productie- en distributiemiddelen dat ieder kind met een computer toeliet zich tot een muzieklegende in hun eigen slaapkamerstudio te ontwikkelen.
Geen enkele muzikale trend definieert het decennium, hoewel hiphop de brug maakte naar r&b en zo de populaire muziek nog meer begon te domineren in die mate dat zelfs mainstream popidolen (zoals Justin Timberlake) hun muziek effectief "verstedelijkten". Rihanna, Beyonce, Eminem, Outcast, R. Kelly, The Black Eyed Peas en Kanye West werden acts die de hele wereld veroverden. Vrouwelijke artiesten kwamen meer op de voorgrond, sommige met authentieke soulstemmen (de betreurde Amy Whinehouse) en opvallende podiumpersonages (Lady Gaga), andere dan weer vocaal en lijfelijk gemodelleerd tot geauto-tunede bitches (Britney Spears, Christina Aguilera). Rock hield goed stand in verschijningsvormen als indierock en post rock (Arcade Fire, The White Stripes, Kaiser Chiefs en co) of soft rock à la Coldplay. Terwijl de dance scene big business werd en Tomorrowland boomde, kwam de muziek van de vorige decennia terug, meegesmokkeld op een soundtrack, vermomd als een sample of on stage in een zoveelste reünieconcert. Iedere stijl vond zijn cross-over en ieder genre zijn subgenre: pop punk, post-grunge, trance, electro-house, nu-metal, metalcore, emo, teen pop, crunk en snap music. En vanuit de verste uithoeken van de wereld werd lokale muziek geëxporteerd en gemondialiseerd: van Indiaanse Bollywood-songs en Latijns-Amerikaanse reggeaton tot rumba congolèse en het volenska of hopelandic van het Ijslandse Sigur Rós. Globalisering zorgde er in 00’s voor dat de muziekwereld onsamenhangend en gefragmenteerd leek. Maar langs de andere kant kon de hele wereld in de playlist van een iPod.
