Na de brand in 1955 vond de KVS tijdelijk onderdak in wat toen nog bekend stond als het Théâtre de la Bourse. Ik had het seizoen luisterrijk moeten openen in de grote schouwburg met het Chinese stuk Jonkvrouw Edelwater, met Dora Van der Groen en Wies Andersen. Dat kleine toneel van de Beurs was een tegenvaller, temeer omdat ik ter wille van een originele vondst de gehele oppervlakte van de scène met stro had bedekt, wat de brandweer op stang joeg en uiteindelijk leidde tot een verbod van Old Vic De Ruyter, de directeur van de KVS.

Met de creatie van Nu het dorp niet meer bestaat (1956) begon mijn opgang als toneelschrijver.

In 1957 kwam Herman Teirlinck kijken naar Claus’ Een bruid in de morgen dat ik geregisseerd had. Van op de hoogste trede van de trappen verwaardigde hij zich te zeggen: ‘Nu heb je alles gedaan wat ik je vroeg NOOIT te doen!’ Ik weet in godsnaam niet wat hij bedoelde, nog altijd niet.

In de vroege jaren 1970 gaf Frans Van Langendonck, toen directeur van de Beursschouwburg, mij de sleutels van het theater. Ik ben er enkele weken tussen de decors blijven overnachten. Het gaf mij de gelegenheid de buurt bij nacht te verkennen, vooral de sandwichbar aan de overkant. Elke ochtend liep ik stijf als een plank naar mijn dagelijkse bezigheid – wat dat was, herinner ik mij helaas niet meer.

In 1975 was de Beursschouwburg coproducent van Barong Display van mijn Maleisische groep Otrabanda Company. Met Otrabanda heb ik drie stukken gemaakt, The Kaaka Makaakoo, Stump Removal en Barong Display. Ze ontstonden uit improvisaties. Optimistische stukken. De negatieve karakters werden burlesk behandeld en de positieve boodschap op het einde was duidelijk. Vandaag sta ik versteld van het optimisme van die stukken. Na Tsjernobyl, Fukushima en veel ander onheil ben ik anno 2014 minder optimistisch.

Tone Brulin, regisseur, schrijver