Mijn grootvader is geen directeur van de Beursschouwburg geweest! Hoe komt ge daarbij, jongen?’ ‘Daar staat niets van op het internet.

Opeens besefte ik hoe de tijden veranderen. Vroeger moest ge op zoek gaan om een stukje geschiedenis te vinden, nu ligt het voor de hand, te grabbel zelfs. Of zo lijkt het toch. Dan maar zelf op zoek en na enig geklik vond ik hier en daar wel een verband dat ik als bewijs aan mijn zoon voorlegde.

Eerst en vooral een item geplaatst door cobra.be, over de revue die mijn vader schreef, Brussel, ik zeen a geire, iets waar ik mij als elitaire actrice van theater Arca eigenlijk over schaamde. En wat de aanstormende medewerkers van de Beurs ook niet zo zagen zitten. Hij was altijd al liefhebber geweest van het Brussels en kon ook zelf heel goed de taal van het ketje spreken. Mijn vader probeerde de gewone mens naar de Beursschouwburg te lokken, wat hem helaas niet gelukt is. Zijn permissiviteit, zijn gebrek aan autoriteit en zijn geloof in het experiment stonden in schril contrast met zijn opdracht, terug volk naar de Beurschouwburg te brengen. Dat was hem wel gelukt als pr van meubelfabriek Nova te Mechelen, waar hij een tentoonstellingszaal voor moderne kunst koppelde aan meubelverkoop.

Mijn vader heeft velen de kans gegeven hun ideeën gestalte te geven. Ook de mijne. Zo heb ik altijd gemengde gevoelens gekoesterd tegenover het theater, of liever het toneel. Theater is overal te vinden, toneel is voor mij de kunst van het tonen. Dus bracht ik mijn vader het hoofd op hol door pop- en rockconcerten meer theater te vinden dan toneel. The Doors waren mijn inspiratiebron en voor mijn vader waren dat het cabaret en het chanson. Dat kreeg bij hem dan ook de voorrang.

Natuurlijk heb ik veel herinneringen aan onze gezellige babbels in zijn bureau of in café Le Coq, aan het eerste stuk dat ik met het BKT in de Beurs speelde, En ik dan... van Annie MG Schmidt in 1974, dat ik moest opgeven door de te vroege geboorte van mijn dochter, en aan het laatste met ARCA , Het leven een droom van Pedro Calderon de la Barca in 1980, en hoe we toen de gekste toeren moesten uithalen door het gebrek aan plaats in de coulissen. In 1981 ging hij met pensioen, hij overleed een klein jaar later.

Greta Van Langendonck, actrice