Beursschouwburg opent een venster op een onzekere wereld, waar al wat zwak, mislukt en dysfunctioneel is gefêteerd wordt als een opportuniteit. Waar kunstenaars zelf de val opstellen om er nadien vrijwillig in te lopen. En waar we, op het einde van de rit, vinden wat we niet zochten.
Waarom iets doen rond falen? Wel, wie iets onderneemt, riskeert te mislukken. Falen is dus vaak het resultaat van een positieve actie. En toch heeft mislukken vandaag een erg pejoratieve bijklank. Jammer, want het gevaar op mislukking en de schoonheid ervan bezitten een positieve kracht.
De neoliberale samenleving heeft alles wat fout is, wat aberrant lijkt, wat niet goed functioneert, naar de marge verdrongen. Er lijkt er geen plaats meer voor zoeken, er moet gevonden worden. Geen tijd voor falen, succes boeken is de enige optie. Maar ironie, o ironie... recent lijkt het neoliberale systeem zelf te falen: de wereldeconomie kwakkelt al geruime tijd, politieke versplintering leidt tot stuurloosheid en ons sociaal model lijkt vlot mee de afgrond ingetrokken te worden.
En wat dan met de kunst? Is kunst nog de enige plek die wel geloof schenkt aan dat wat mislukt, dat wat zwak is, dat wat nutteloos en disfunctioneel is? Daarmee komen we aan de kern van wat I Fail Good, de eerste programmafocus van Beursschouwburg je wil bieden: een venster op een onzekere wereld, waarin het falen gefêteerd wordt als een opportuniteit. Waar kunstenaars zelf de val opstellen om er nadien vrijwillig in te lopen. Waar kunst vindt wat het niet zocht.
