Vier lokale dragkings betreden onvoorbereid het podium. Ze interpreteren een partituur die ze voor het eerst te horen krijgen tijdens de voorstelling. Die partituur is gebaseerd op een spel van interpretatie, vertaling en auteurschap. Un après-midi bevindt zich in de schemerzone tussen partituur en uitvoering. De compositie zelf (van Henry Wilt) is schatplichtig aan een vroegere versie van Antonia Baehr en William Wheeler. Henry 
Wilt aanschouwt een verliefd koppel door een feministische / queerbril en vertaalt de performativiteit van de feminiene mannelijkheid. De partituur bestaat enerzijds
uit een muziekpartituur van John Cage (Solo for Voice Nr.3) en anderzijds uit een opname van Claude Debussy’s Prélude à l’après-midi d’un faune. Mix daarbij nog twee fotoliefdesromans uit tienermagazines en een puur fysieke methode om emoties te tonen en je komt uit bij Un après-midi.