We tellen terug naar het gezegende jaar 2002: Baehr en Wheeler brengen Holding Hands naar Beursschouwburg. Tijdens make up stapt het duo terug de scène op, allebei elf jaar ouder. Ze verschijnen nog steeds als één organisme waarachter twee persoonlijkheden schuilgaan. Zowel het publiek als de performers baden in een zacht fluorescerend licht. Bijna niets lijkt te gebeuren, maar wat er gebeurt, wordt zeer gedetailleerd en met de grootste precisie uitgevoerd. Ook uit dit vroege werk van Baehr spreekt een fascinatie voor expressie, waarbij narrativiteit volledig achterwege wordt gelaten. Hoewel het gezicht, de houding en ademhaling van de performers een zuiver melodrama lijken uit te zingen, luidt het experiment: Kunnen we zonder een narratief? Kan je het verdragen om zoveel emoties te lezen zonder oorzaak of gevolg?