Dit Brusselse trio staat met een minimale setup op het podium en gaat daarmee des te meer tot aan de achterste rij. Letterlijk. Met een extreem lange microfoonkabel raast de zanger door het publiek terwijl drummer en keyboard/gitariste superstrakke post punk grooves afvuren. De existentiële millennial lyrics maken van het geheel een poppy, trashy en compleet onweerstaanbare trip – no way out.