Danseres en choreografe Bryana Fritz neemt plaats achter een computer, met het duister om zich heen. Op de wand achter haar wordt een bureaublad in het groot geprojecteerd. Haar cursor danst over het bureaublad, bezaaid met allerhande blauwe mapjes met een soortgelijke naam: BLUE 1, BLUE 2, BLUE 3, …. In het midden een verrassend mapje ‘LANDSCAPE’. De mappen worden geopend en gesloten, lijnenvlakken ontstaan, vakjes lichten op, kleuren en geluiden komen tevoorschijn, een gedicht ontvouwt zich hier. De Apple user interface transformeert tot een landschap: soms vlak en tweedimensionaal, soms bodemloos diep, met ontelbaar veel mappen.

If software exerts a choreographic force on the user, how can she employ dance as a means to escape its clutch? Fritz probeert te ontsnappen aan de voorgeprogrammeerde patronen waarin software onze dagelijkse computerhandelingen stuurt. We gebruiken het allemaal dagelijks op functionele wijze. Kan je alle functionaliteit laten varen en op een speelse manier van digitale algoritmes poëzie maken?

“On poetry, on dance, on a bed of software, on surface depth; on submission to form and on the poetics of usership.”