Julier documenteert in dit poëtisch essay het fenomeen van een volk in emigratie en van een landschap dat zal verdwijnen. Vreemd genoeg gedragen de Tuvalu zich door hun onherroepelijke lot niet fundamenteel verschillend van andere volkeren. De dreiging van teloorgang kan de ‘culturele genocide’ - of de vernietiging van traditie en de standaardisering van een globaal narratief dat zich overal ter wereld voltrekt - ook in Tuvalu niet verhinderen.

Bij gebrek aan lokale mythes en overleveringen verzint Julier er dan zelf maar één: een metaforische fabel over de elektrische modernisering van het eiland.